inside art nouveau

Ingenieur Émile Tassel, professor aan de ULB en goede vriend van Horta, besloot om de bouw van zijn nieuwe huis aan de architect toe te vertrouwen. Hij was vrijgezel en zou samen met zijn grootmoeder in het huis gaan wonen.

Deze fraaie gevel onderscheidt zich duidelijk van die van de aanpalende huizen. De centrale positie van de toegangsdeur is op zich al een vernieuwing. Wat echter vooral de aandacht trekt, is de brede afgeronde erker die de vlakke gevelgedeelten lijkt op te slorpen. De eenvoud en kracht van deze vormen resulteren in een voor die tijd indrukwekkende moderniteit.

Bij het betreden van het huis komt de bezoeker in een prachtige wereld van glas-in-loodramen, mozaïeken, muurschilderingen en smeedijzer. Het geheel is een mengeling van Japanse invloeden en direct aan de plantenwereld ontleende motieven.
Horta wilde vooral elke referentie aan de academische architectuur van het verleden doen verdwijnen.
Het bordes van de bel-étage wordt verlicht via een bovenlicht en via de koepel van de wintertuin. Een mozaïekvloer met arabesken, waarin de roosters van de heteluchtverwarming zijn verwerkt, zorgt voor een visuele eenheid tussen het trappenhuis, het bordes van de bel-étage en de wintertuin. De felgekleurde glas-in-loodramen lijken op reusachtige Japanse prenten.

Tassel was amateurfotograaf en installeerde zijn projectie-apparaat op de tussenverdieping, in een speciaal voor dit doel voorziene kleine ruimte. Via een opening in de borstwering kon hij dan op een scherm in het salon beelden projecteren.

Dit huis kan bij bepaalde gelegenheden worden bezocht.